Rapamycine, ook bekend als sirolimus, is een stof die oorspronkelijk werd ontdekt als een product van de bacterie Streptomyces hygroscopicus. Het heeft veel aandacht gekregen in het onderzoek naar veroudering vanwege zijn potentieel om de levensduur te verlengen en de gezondheid te verbeteren tijdens het verouderingsproces.

De werking van rapamycine berust op de inhibitie van het mTOR (mechanistic target of rapamycin) pathway, een cruciaal cellulaire signaalweg die betrokken is bij de regulatie van celgroei, celoverleving, en metabolisme. mTOR speelt een sleutelrol in het verouderingsproces, en de inhibitie ervan door rapamycine heeft aangetoond dat het de levensduur kan verlengen in verschillende modelorganismen, waaronder gist, wormen, fruitvliegjes en muizen.

In dierstudies is gebleken dat rapamycine effectief is in het verlengen van de levensduur en het verminderen van de incidentie van een aantal leeftijdsgerelateerde ziekten. Bij muizen bijvoorbeeld heeft behandeling met rapamycine geleid tot een toename van de levensduur en een verbetering van de gezondheidspan, inclusief verbeteringen in hartfunctie, immuunfunctie, en verminderde incidentie van kanker.

Hoewel de resultaten van dierstudies veelbelovend zijn, moet worden opgemerkt dat de toepassing van rapamycine bij mensen complexer is. Het wordt momenteel gebruikt als immunosuppressivum bij transplantatiepatiënten en heeft diverse bijwerkingen, waaronder een verhoogd risico op infecties en mogelijk negatieve effecten op de insulinegevoeligheid. Het onderzoek naar de toepassing van rapamycine als een anti-verouderingsmiddel bij mensen is nog in een vroeg stadium, en de risico’s en voordelen moeten nog grondig worden onderzocht.