Senolytica zijn een klasse van geneesmiddelen die gericht zijn op het selectief opruimen van senescente cellen, cellen die het proces van celveroudering (senescentie) hebben ondergaan en niet langer delen, maar wel actief verschillende moleculen afscheiden die ontstekingen en weefselschade kunnen veroorzaken. Deze cellen dragen bij aan meerdere verouderingsgerelateerde ziekten en de algemene achteruitgang die gepaard gaat met ouder worden.

De ontwikkeling van senolytica is gebaseerd op het idee dat het verwijderen of uitschakelen van deze senescente cellen de weefselfunctie kan verbeteren, ontstekingen kan verminderen, en zo het verouderingsproces kan vertragen en de gezondheidspan kan verlengen. In dierstudies hebben senolytica indrukwekkende resultaten laten zien. Bij muizen is aangetoond dat de behandeling met senolytica de fysieke functie verbetert, de progressie van verschillende leeftijdsgerelateerde aandoeningen vertraagt en in sommige gevallen de levensduur verlengt. Dit omvat verbeteringen in hartfunctie, vermindering van osteoporose, verbeterde vasculaire gezondheid, en verminderde incidentie van leeftijdsgerelateerde ziekten.

Onder de bekende senolytica vallen stoffen zoals dasatinib, quercetine, en fisetin. Deze stoffen werken door verschillende mechanismen, maar hun uiteindelijke doel is het selectief induceren van celsterfte in senescente cellen.

Bij mensen is het onderzoek naar senolytica nog in een vroeg stadium. Hoewel er enkele veelbelovende preliminaire resultaten zijn, zoals verbeterde vasculaire gezondheid en verminderde biomarkers van senescentie, zijn uitgebreide klinische studies nodig om hun effectiviteit en veiligheid te beoordelen. De uitdagingen bij het vertalen van dierstudies naar menselijke therapieën omvatten het identificeren van de effectiefste en veilige senolytica, het bepalen van de juiste dosering en toedieningsschema’s, en het begrijpen van de langetermijneffecten van het verwijderen van senescente cellen.